Varoluş Bulantısı

1)Kafayı yiyorum evet hissediyorum öğütülüşü içim içimi yiyor. Bi haltı yiyorum işte ve şiddetle hazmedemiyor olmalıyım. Midem bulanıyor, dünyadaki her şey beni kusturtmak için varolmuş gibi eğreti bi hal aldı.
2)Katlanamıyorum vücudumda oluşan patlama isteğine. Beynim kokuşmuş yeşil sulu kanalizasyon gibi, anılar ve duygular akıyor. Bir fare kemiriyormuş gibi kenarları tırtıklı son yaşama sevincimi. Yanıyor, fena halde yanıyor, midemdeki sıkışma ve üstündeki tabakayı ağzımdan fışkırtma organizasyonu sırasında çok yanıyor! Kıvranmadan ölmeyi umuyorum çünkü beynim de tutuşmayaa -aahhh başlıyoruz bir iki üç bütün matkaplar oyun oyun! Kalmasın bir şey düşünmeye dair en ufak bir sinir ucu kalmasın, şimdi bitsin. İstemiyorum!
3)Gerek yok daha fazla tiksintiye, bunalımın delici ve asitli etkisine alıştıysam bile devam etmesin. Sırılsıklam olurken tüm korkularımın da tuzlu suyla karışıp tenimde süzüldüğün hissediyorum. Ufak bi rahatlamaya muhtaç titttriyorum belki bi umudum olsa bitecek herşey ama sadece nefes almakla uğraşabilirmişim gibi geliyor öğrenilmiş çaresizlik içindeyim.
4)Ne uğruna ne uğruna acı çekiyorum? Tanrımmm hayır bi bulantıya daha katlanamıycam. Tanrım mı! Sen lanet bi ağrısın kafamı duvarlara vurma isteği uyandıran. Bitsin lütfen yeter. Bu öksürük de nerden geldi şimdi -öhhööğğ!... Daha fazla çıkarıcak bir şey kalmadı sanıyordum. Lanet lanet lanet! Geber!
5)...