Geçmiş

Hafıza temizliği yapmak için bilgisayardaki konuşma günlüklerini silmeye karar verdim. Silmeden önce de son bir kez en fazla üzüntü veren kişiyle olan en fazla üzüntü veren ileti geçmişimize tıkladım. Dosya dosya konuşma dosya dosya duygu var. Her defasında içimde bir şeyler kopuyormuş gibi geliyor ve inanılmaz derecede salak hissediyorum. Bir kaç kez daha denemiştim bu dosyaları cehenneme yollamayı.
İlk konuşmamızdan son konuşmamıza o kadar çok şey değişmiş ki, garipsememek imkansız. Sildim, geri dönüşüm kutusunda da yok artık hiçbir şey. Evet elimde onunla ilgli hiçbir şey kalmadı. Hiçbir şey..
Kabullenemiyorum, üstelik arka planda şu an çok gereksiz, nevrotik bi şarkı çalarken. Kuytu köşede kalmış bi dosyada buldum bu şarkıyı da. Uzay boşluğunda yalnız hissettirmek için bestelenmiş olmalı.
Melankolizmin tepesinde miyim dibinde miyim belli değil. Beşiği ani sarsıntılarla sallanan bi bebek kadar şaşkın ve huzursuzum.
Diyorum ki özgürüm en azından. Geçmiş denen lanetten kurtuldum, anıların gölgelerinden korkmayacağım artık. Kendimi kandırdığımın farkındayım ama olsun yapay dünyalar kurmakta üstüme yoktur. Gerçekten. Dünyalarım yıkıldığında da sertçe gerçeklere çarpmak konusunda da çok başarılımdır. En hızlı yere çakılan benimdir belki de.
Bütü umudum pörsümüş ve çürük bi umutsuzluğa dönüşmüş farkındayım bunun. Onu msnden ve telefondan silmek de işe yaramadı bunun da farkındayım. Eternal Sunshine Of Spotless Mind'daki gibi bi hafıza sildirme işlemine ihtiyacım var. Söz direnmeyeceğim...
Not:Üste de yazı boyunca bahsettiğim şarkı var.