Hastane Fenomeni

Küçükken doktor olmak istiyordum ve bu yüzden kargacık burgacık yazıyordum.
Çok özeniyordum böyle takmaz tavırlarla çiziktirivermelerini.
Bi şekilde belli etmişim ki onlara bayıldığımı, bi kaç doktor kalem hediye etmişti bana.
Doktorları gerçekten çok severdim, kan alınmasını ve ilaç kullanmayı da çok severdim.
Hasta olsam da beni muayene etseler diye beklerdim.
Hastanenin kokusu da ayrı bi zevk verirdi bana.
Daha da küçükken bi doktora tokat atmışım birinin de üzerine kusmuşum.
Bunları ben hatırlamıyorum tabii, bizimkiler anlatıyor.
Yani ben baya samimi olmuşum heralde artık o yüzden hastaneyi de benimsemişim.
Zaten ikinci evim gibiydi, kardeşim hep hasta olduğundan.
Çocuk oyun odası vardı poliklinikin birinde, orda bi çocuk benim hep oturduğum sandalyeye oturdu diye onu yere düşürmüştüm.
Varın düşünün artık ne haldeyim ne kadar sahiplenmişim.
Sonra büyüdüm evet cidden büyüdüm kardeşim de hastalanmıyordu o kadar.
Ama işim düştüğü zamanlarda da lanet etmeye başladım hemşireye doktora.
Çocukkenki hatırlarımın doktorları yokolmuş, yerini garip yabancılar almıştı.
Bana yetişkin muamelesi yapılmasını yediremedim ve bu sevda burda bitti