Yabanileşmek

Bir yandan doğduğum güne lanet ediyor bir yandan okulun merdivenlerini ayaklarımı sürüye sürüye tırmanıyordum. İnsan içine çıkıyorum saçım ne halde acaba diyerek lavaboya yöneldim. Ayaklarımdan birini tuvalete atmaya muvaffak olmuştum ki eşikte kim olduğunu bilmediğim bir kız gülümseyerek "günaydın" dedi.
Bu kız da kim ki? Birisine mi benzetti niye bana günaydın diyor? Imm eski okulumdan mı liseden mi ortaokuldan mı, dersaneden mi tanıyor acaba, komşumuz olabilir mi? Hala gülümseyerek bakıyor? Beynimde fırtınalar koparken bir yandan da kızın yüzüne tanımlanamaz cisim görmüşçesine bakıyor olmalıyım ki kızın gülümsemesi bir süre suratında asılı kaldı ve sonra da soldu.
-"Tanışmıyoruz sadece günaydın demek istedim."
Artık nasıl bir yabani hal aldıysam, tanımadığım bir insanın bana günaydın demesi ihtimalini beynim sindiremedi. Özellikle de bir kızın..
Orada normal bir insan evladının vereceği tepki;
Gülümseyerek "Sana da günaydın", "aa ben de nereden tanıyorum diye bakıyordum", en azından "teşekkürler"di.
Bense "mmm" dedim duygusuz bir şekilde. Hatta demedim bile homurdandım. Ses çıkarmaya çalışmak sonucu ortaya çıkan anlamsız nağme. Sonra kıçımı dönüp aynaya bakmaya gittim.
İsteyerek yaptığım bir şey değildi. Hatta o kadar önemli bir olay da değil. Ama niye bu kadar yabanileştim diye sormadan edemedim. Çünkü savunma mekanizmam sayesinde artık insanlara karşı genel tavrım bu. Ben orada seni takmazken aslında kendimi koruyordum. Özür dilerim yabancı kız.