Taslaklarda Buldum; Yine Kime Sinirlenmişsem

Sabit bir karaktere sahip olamamaktan, insanlara ve olaylara göre form değiştirmekten kendinizi zayıf görmekten mi şikayetçisiniz? Cevabınız evetse okumaya devam edin. Değişkenliğinizi lanetlemeden güçsüz sandığınız kendinize hakaret etmeden devam edin. Mutlu değil olgun olmanızı isteyenlere aldırmadan devam edin. Hayatta önemli olan gerçekler değil zevklerdir, zevk alabilme kapasitesidir bunu aklınızın bir köşesine yazarak devam edin yoldaşlarım!

Şimdi anlatacak olduğum kişi hem sensin hem de benim;
Sevinip heyecanlandığım ve acı çekip karamsarlığın dibine vurduğum zamanlara özgü farklı kimliklerim var. Ama bu benim suçum değil. Bu kadar değişken olmak benim elimde değil. Benle ilgili değil. Bana özgü değil. Değil.
Deneyimlediğim kişi ve olayların sarsıcılığına göre fikirlerim evrimleşiyor sonra da davranışlarım değişiyor. Evet belki de bu başkalaşım çok ani oluyor. Bu tür hızlı devinimlerim önceki ya da sonraki karakterimi samimiyetsizleştiriyor, beni güvenilmez bir insan yapıyor.

Ama yapım böyle. Zaten yapısalcı değil miyiz biz? Asıl yapısalcıların anlayışlı olması gerekmez mi hem kendilerine hem ötekilere hem de gereksiz yere ötekileştirdiklerine? Aslında bunu anlayış olarak adlandırmayalım kabullenme diyelim. Ben böyleyim sen şöylesin o da öyle. Saymakla bitmeyecek kadar yanlış bulabiliriz birbirimizde. Ama bi yerden sonra "insandır yapar" diyecek dinginliğe ulaşmak gerek.

Yakınlarımızı kendimize benzetmeye çalışmak hatta bunu arada başarmak.. Çok mu matah? Çok mu başarılısın? Çok mu dominantsın? Çok musun sen? Üzgünüm insancık ama zor olan "insanları olduğu gibi kabullenmek". Sense bu lafı bile yanlış anlıyorsun. Olduğu gibi kabullenmek demek; birinin o anki ruh halini fikirlerini, mutlak kişiliği ilan etmek demek değil. Onun ne doğrultuda fikir yürüttüğünü ne doğrultuda fikir çürüttüğünü anlamak ve eleştirmemek demek. Hangi açıdan baktığını bulup olaylara nasıl tepki vereceğini bilmek ve eleştirmemek demek. Eleştirmemek demek.

Aslında senin mental kapasiten belirler insanlara uyum sürecini. Dikte etmekten vazgeçip kabul etmen de varlığının bir gereğidir.
Sevdiklerinin ya da en azından bir zamanlar sevmiş olduklarının dengesiz belki  bazen şımarık ve çocukça tavırları senin gözüne batmamalı. Özellikle de bizzat kendinin mükemmel olmadığını bilirken etrafındakilerden üstün insan olmalarını nasıl bekleyebilirsin ki? Bunun bir mazereti olabilir mi?

Neyse neyse dinle küçük kadın:
-İyi biri olduğunu, herkesin sana haksızlık yaptığını zannederek devam ediyorsun yaşamaya. Oysaki kendini savunmak için başkalarına ne kadar zarar verdiğinin, bencilleştiğinin farkında değilsin. Daha fazla kandırılmamak adına sürekli dikkatli davranmak gözlem yapmak gerektiğini düşünüyorsun. Tecrübelerin seni acımasızlaştırıyor en ufak hareketten türlü manalar çıkartıyorsun. Devamlı birileriyle satranç oynuyorsun eğer yenersen kolay lokma olmadığını kanıtlayacaksın ve geçmişine karşı zafer kazanacaksın. İnsanların seni üzmemesi için çok çabalıyorsun be yavrum. Böylece onlara her zamanki gibi gereğinden fazla anlam yüklemiş oluyorsun ve işte kaçınılmaz son; çok önemseyince çok üzülüyorsun! Üzüldükçe daha fazla üzemeyecekler diye hırslanıyorsun nefretle doluyorsun yine haddinden fazla değer veriyorsun yine hüsrana uğruyorsun. Çok yoruldun ah sen çok yorgunsun..
Kısır döngü kısır döngü kısır döngü...